Zag je dat hé, Jelle. Dat die Duitse scheidsrechter voor jou even de wedstrijd had stilgelegd. Zo kon de camera rustig inzoomen op ons eerbetoon aan jou. De actie was in miljoenen huiskamers te zien.

Voor de wedstrijd hadden we met een groepje je ouders, zusje en vriendin bij de hoofdingang opgehaald. Er werden tranen gelaten. Men omhelsde elkaar en er werd gepraat. Je vele bandieri’s en vlaggen waren meegenomen hoor, het zijn er echt veel. Het moet bij jou thuis wel een fabriek zijn geweest. Klasse.

Wanneer je familie eenmaal op onze tribune stond, toen voelde zij die band. Die band die wij op VAK410 met elkaar hebben. Je moet het ervaren om het te begrijpen. In de 18e minuut was het dan zover. Tientallen bandieri’s gaven het vak kleur, met daarbij een korte boodschap aan jou. Bandieri’s waar jij zo van hield, bandieri’s die jij ons bracht.En er werd geklapt voor jou. Niet alleen op ons vak, maar het hele stadion klapte en dacht eventjes aan jou. Ook al kent niet iedereen elkaar, jij bent een van ons.

MAI SOLO, ULTRAS STILE DI VITA

……