Wij dromen wat af, in onze dagelijkse voetbalbeleving. Omdat de werkelijkheid vaak niet mooi genoeg is, of gewoon omdat het kan. Zo droomde ik vorige week dat Ajax op vrijdagavond in Heerenveen aantrad met roze voetbalkousen. Echt waar. Ik hoef daar niks voor te doen. Die dingen overkomen mij gewoon, in mijn slaap. Ik heb liggen woelen en zweten. Minimaal één helft heb ik er tegen gevochten. Daarna liet ik het los.

Ooit moest het er van komen en inmiddels is het zover. Ik ben het oneens met Johan Cruijff. Omdat ik weet dat er een bepaald groepje lezers nu recht gaat zitten, zal ik het ook maar meteen afzwakken. Het gaat om een detail. Een kleinigheidje. Hoewel minimaal twee Ajacieden dat ongetwijfeld anders zullen zien.

Natuurlijk is het niet leuk dat PSV mooiere Ajaxbroeken en dito kousen draagt dan Ajax zelf. Dat is zelfs verschrikkelijk en frustrerend. Maar het is ook verwarrend. Vooral voor de voetbalcommentatorbejaarden van ons land. Theo Reitsma noemde zaterdagavond minimaal één keer PSV doodleuk ‘Ajax’ en verbeterde het daarna niet eens. Maar er zou sowieso eens iemand bij Fox Sports een rustig gesprekje één-op-één met Theo moeten voeren. Een kort maar serieus evaluatiemomentje. Want Theo is op.

Ik ben zestien jaar en woon vlak naast het trapveldje, waar Frank de Boer dagelijks met zijn grote hond Ronald langs loopt. Met één voet op mijn witte Derbystar zie ik hem vaak in woonkamers loeren, waar op dat moment Eredivisie Live aanstaat, maar Ronald verraadt hem meestal. Blaffend. Ik krijg dan soms zo’n mooie knipoog van Frank en een blik die wil zeggen: “Niet vertellen dat ik het was hè!” Neem dan zelf die voetbalzenders, denk ik telkens, voordat ik me weer realiseer dat Frank bij zijn aanstelling bij Ajax niet het onderste uit de kan haalde, qua salaris.

Als je bij Scrabble de letters i, c, k, k en r overhoudt, heb je de neiging om je plankje om te gooien. Dan wordt het nooit meer wat. Maar in Amsterdam rangschikken ze die letters dan heel creatief in ‘Krkic’ en hopla, je hebt een speler van Barcelona gehuurd! Het schijnt dat Bojan Krkic zelfs een telefoontje van Cruijff heeft gehad, en dat gaf volgens hem de doorslag. Hoe moet dat voelen, als je als jonge Catalaan door niemand minder dan Johan Cruijff himself wordt gebeld? Dat lijkt me geweldig.

Ik weet nog niet goed wat ik tot dusver met deze transferperiode aan moet. Is het stilte voor de storm, of gaat dit zo door tot eind augustus? Niemand komt, niemand gaat. Het is als hengelen in een kabbelend beekje. Je zet drie zelf gekweekte vissen uit, maar die blijven voor je voeten zwemmen. Je kunt ze net zo goed weer terug doen in je netje. Een mooi exemplaar komt even boven bij je dobber, maar wordt gevangen door je buurman. Dat vind je niet erg, want die concurrent heeft al jaren minder gewicht, als het in mei op wegen aankomt.

Beste Frank, beste Siem,

Met deze brief wil ik mij, aan de vooravond van de belangrijke wedstrijd Ajax -VVV, tot jullie wenden. Wil ik jullie even apart nemen, om voor eens en vooraltijd van iets af te zijn, wat mij al tijden aan jullie stoort. Vooral aan jou,Frank, maar dit seizoen dus ook aan Siem. En begrijp me goed, ik zeg dit alleenmaar om jullie, en daarmee dus onze prachtige club te helpen. Noem het maar ‘in het belang van Ajax’, dat deden er meer de laatste jaren. Maar dat is het inmijn ogen dus ook. Je kent me.

Als gediplomeerd voetbalromanticus mag ik graag wegmijmeren naar tijden van weleer. Bewegende beelden van Ajax-successen kunnen we natuurlijk allemaal dromen. Wie kent de voorzet van Piet Keizer op Wembley niet? Of het puntertje van Kluivert, in Wenen? Tijden dat we als vanzelfsprekend in Den Haag wonnen. Ooit waren het doelsaldo-klusjes, echt waar. Moesten we meewarig glimlachen, om te lang gras.

Louis van Gaal heeft het op zijn heupen. Iedereen weet dat, behalve Martins Indi. Na het tweede doelpunt tegen Turkije nam hij een aanloop van dertig meter en wilde in de armen van zijn bondscoach springen. Je zag de blinde paniek in de ogen van assistent Danny, maar gelukkig had de uitgelaten Bruno het alleen op zijn baasje gemunt.

Meestal roep ik na een wedstrijd van Ajax dat het resultaat me niet zoveel doet. Dat het ‘maar voetbal’ is. Vaak is dat ook om de discussie af te kappen. Want omdat je regelmatig wat op internet over je club roept, denken sommigen dat je dus ook 24 uur per dag, zeven dagen in de week over niets anders wilt praten. Nou ben ik al niet iemand van de smalltalk. Het obligate praatje na je vakantie, waarbij ik altijd zachtjes aftel tot het onvermijdelijke “nog weggeweest?”. Gegarandeerd vlekken in mijn nek. Jeuk tot aan mijn bijnieren. Mijn nieuwe tactiek?

Het is niet meer te doen, in augustus. Probeer deze maand maar eens een stukje te schrijven, met een langere houdbaarheid dan vier uur. Lukt je niet. Je hangt zwetend boven je toetsenbord, met vijf extra schermen open. Met daarop de belangrijkste voetbalsites, waar je je om de twee minuten op F5 een middelvingerhernia drukt, om te kijken of er nog transfernieuws is. Wie er nu wel of niet, of toch weer wel naar Ajax komt, of wie er ja dan nee de mooiste club van Nederland hoopt te verlaten.

We kunnen er allemaal wel weer lacherig over gaan zitten doen, maar die 3 miljoen die Feyenoord dinsdag in de Champions League kwalificatie bij elkaar voetbalde voor Ajax, zijn natuurlijk mooi meegenomen. Hopelijk doet Jeroen Slop even een bosje bloemen naar De Kuip. Fleuren ze van op daar. Bloemen houden namelijk ook van Feyenoorders. Zelf hebben ze niet eens genoeg geld om het hoofdveld met echt gras een metertje buiten de zijlijnen uit te laten lopen, maar gewoon zonder met de ogen knipperen miljoenen aan Amsterdam schenken, chapeau!

De vorige Southampton – Ajax was in 2009, en leuker. We weten allemaal nog als de dag van gister, dat het toen wél ergens om ging. We streden om de felbegeerde Ted Bates Trophy en die staat sindsdien trots te glimmen in onze prijzenkast. Ajax won met 1-4, door onder andere twee doelpunten van aanvoerder Luis Suárez. De editie van afgelopen zaterdag was een rare. Lege tribunes zover het tv-oog reikte. Eerst dacht ik nog aan een supportersactie van hun harde kern, maar toen ze na de veertiende minuut nog steeds wegbleven, wist ik: dit was het dan. Er komt niet meer volk op Ajax af.

Frank de Boer staat onder druk. Eigen schuld ook. Hij vraagt erom. Dat krijg je, als je jong Ajax-talent opstelt. Daar worden wij namelijk heel erg blij van. Maar dan gaan we ook gelijk eisen stellen. De bal ligt nu bij De Boer. Via Twitter heb ik Frank inmiddels gedreigd mijn clubcard op te eten, als Viktor Fischer niet bij de selectie blijft. Namens elke Ajacied, die een echte Ajax-voetballer meteen aan zijn eerste balbehandelingen herkent. Zijn verblijf bij de selectie werd na ‘Celtic’ met een week verlengd. Frank houdt ons graag nog even in spanning.

Het is misschien een ietwat onverwachte titel, voor een columnist die niet bepaald bekend staat om zijn optimisme. Maar zo’n zomerstop doet vreemde dingen met de mens. In juli is het voetballeven mooi en ongecompliceerd. Alles kan nog. Het komend seizoen is nog een paar weken die rimpelloze vijver, waar we naar hartenlust stenen in kunnen gooien. En natuurlijk worden ook AZ en PSV weer kampioen, gaat volgens VI FC Twente voor de hoofdprijs, en droomt Feyenoord ook nu weer van de Coolsingel. Zonder TomTom zullen de meeste Rotterdammers daar echter niet meer geraken, vrees ik.