Meestal roep ik na een wedstrijd van Ajax dat het resultaat me niet zoveel doet. Dat het ‘maar voetbal’ is. Vaak is dat ook om de discussie af te kappen. Want omdat je regelmatig wat op internet over je club roept, denken sommigen dat je dus ook 24 uur per dag, zeven dagen in de week over niets anders wilt praten. Nou ben ik al niet iemand van de smalltalk. Het obligate praatje na je vakantie, waarbij ik altijd zachtjes aftel tot het onvermijdelijke “nog weggeweest?”. Gegarandeerd vlekken in mijn nek. Jeuk tot aan mijn bijnieren. Mijn nieuwe tactiek? Alvast heel langzaam weglopen als het woord ‘voetbal’ valt. Erg onbeleefd inderdaad, en het bevalt prima. Lichaamstaal is vaak zoveel duidelijker.

Maar in werkelijkheid doet het me wel degelijk wat. Na een simpele 1-6 in Nijmegen, schijnt die zon toch net iets vrolijker, smaakt mijn koffie zoveel lekkerder en zet ik op maandagavond fluitend de kliko aan de straat. Maar waar ik pas écht vrolijk van word, waar ik nog dagen spontaan van in de lach zal schieten, is Frank de Boer. Voor degene bij wie de weekendsiësta een beetje uit de hand liep, leg ik het kort uit.

……