Als gediplomeerd voetbalromanticus mag ik graag wegmijmeren naar tijden van weleer. Bewegende beelden van Ajax-successen kunnen we natuurlijk allemaal dromen. Wie kent de voorzet van Piet Keizer op Wembley niet? Of het puntertje van Kluivert, in Wenen? Tijden dat we als vanzelfsprekend in Den Haag wonnen. Ooit waren het doelsaldo-klusjes, echt waar. Moesten we meewarig glimlachen, om te lang gras.

Hoe verder terug in de tijd, hoe mooier ik het vind. Een filmpje van het Barcelona van 1908, gedraaid vanuit een rijdende tram, blijft me fascineren en maakt me melancholisch. Door het prachtige begeleidende pianospel, maar vooral ook vanwege het gegeven dat alle mensen in de film, sommige uitbundig voor de tram uit fietsend, inmiddels overleden zullen zijn. Ik vraag me dan af wie van hen toen het geluk had, om vele jaren later Johan Cruijff nog in hun stadion te zien voetballen. Een Amsterdammer die hen in de zeventiger jaren trotse Catalanen maakte.

……