Er worden in de voetballerij wekelijks massaal dezelfde onderbroeken gedragen. Sommige spelers gaan altijd als laatste het veld op, of juist als eerste. Het tikje van de keeper, in de maag van de laatste man. De kauwgom uitgespuugd op de helft van de tegenstander. Eerst de linker sok aan en dan de rechter. Miljoenen-budgets zijn afhankelijk van dit soort bijgeloof en natuurlijk is dat allemaal onzin. Of toch niet?Sinds ik namelijk weer Eredivisie Live heb, heeft Ajax nog geen punt verloren. U mag mij danken.

Nieuw onheil nadert. Alles duidt er op. Het is er ook de tijd van het jaar voor en die tijd lijkt elk jaar sneller te komen. Er is weer diep nagedacht, vergeleken, getekend, gekrast, weggegooid, opnieuw begonnen, wanhopig gevloekt en uiteindelijk tevreden geglimlacht. Dit gaat hem worden. Misschien lukte het ook wel binnen een kwartiertje in één keer, dat sluit ik niet uit. Het zou mij niet verbazen, als ik de resultaten elk jaar zie. Wat er weer eens níet is gedaan, is nagevraagd, opties getoond en inspraak gegeven.

Kan je het maken om een club als PSV, dat flink vernederd werd door FC Twente, eens flink in de zeik te zetten? Is het wel gepast om de Eindhovenenaren, die met oorsuizingen naar de kleedkamer gespeeld werden, daarna even op hun nummer te zetten? Mag je heel hard lachen, als er uiteindelijk een 2-6 op de scoreborden blijft staan? Zware gewetensvragen, die ik me zondag hardop zelf stelde. En ik moet u eerlijk zeggen: ja hoor, geen enkel probleem.

Een jaar of wat geleden kocht ik een fijn speakersetje. Je kijkt TV in HD-kwaliteit en dan moet het ook een beetje klinken, vonden wij. En om de een of andere reden luisteren ze het mooist, met het imponerende geluid van 3500 stoere Ajax-supporters, onophoudelijk zingend, in een willekeurig droomtheater in Manchester. Echt om emotioneel van te worden.

‘Cruijff is winnaar’, bromde de baas van Studio Sport Arno Vermeulen dinsdagavond met een stalen gezicht bij Nieuwsuur. Hij hield zich prima. Ik vermoed dat Arno zijn openingszin vlak voor de uitzending tientallen keren voor de spiegel geoefend heeft. Pas de laatste vijf keer lukte het zonder in huilen uit te barsten. Alleen nog wel met een trillend onderlipje. Inmiddels is die prachtige uitspraak mijn nieuwe ringtone. Ik laat mijn telefoon nu telkens heel lang overgaan.

‘Het zijn mooie tijden voor Ajax.’ Ik mag die uitspraak van Louis van Gaal uit 1992 de laatste tijd graag dagelijks een paar keer herhalen. Zelden ging het zo goed met onze club als nu. Wij spreken thuis al voorzichtig van het begin van een nieuw Gouden Tijdperk. Zoals ook zondag Feyenoord in zijn eigen Kuip 90 minuten lang scheel getikt werd. Adembenemend mooi. Dominant aanvallend voetbal zoals Barcelona het graag zou spelen.En we zijn momenteel ook niet te verdedigen.

Het nieuwe jaar is begonnen met enkele slechte nachten, door twee harde knallen om half vier, op Nieuwjaarsochtend. Twee explosies, ergens in onze straat, die zelfs in Afghanistan met bewonderende blik zouden zijn ontvangen. Bermbommen die mijn slaapritme meedogenloos aan flarden scheurden. Als ik de slaap niet kan vatten, helpt bij mij al jaren nog maar één ding: ik dagdroom mezelf in Ajax-tenue, in een kolkende ArenA. Met de bal aan de voet en het shirt in de broek stoom ik dan op richting strafschopgebied. Verdedigers struikelen alle kanten op, wanhopig achteruitlopend.

Wat me vooral opvalt, is dat er de laatste maanden zo weinig gelachen wordt, bij Ajax. Vier volwassen mannen en een vrouw, die elkaar op een zondagmiddag vier uur lang voor rotte vis uitmaken. Prettig weekend. Blauwbekkende journalisten met een snotneus op het parkeerdeck, urenlang hopend op die ene en alleszeggende quote. Van Cruijff natuurlijk, maar als het niet anders kan, dan in vredesnaam maar van Ten Have. De man die praat als Sinterklaas, die het wetboek van strafrechten aan kinderen voorleest.

Binnenkort verwacht ik Kamervragen. Verhitte discussies in Den Haag. Er gaat structureel iets mis in dit land en we moeten er nú met zijn allen iets aan doen. Te lang hebben we het maar een beetje aangekeken. Het nonchalant op zijn beloop gelaten. We dachten dat het allemaal wel goed zou komen, maar het Haagse clubje excellenties mag wat mij betreft na het herfstreces meteen vol aan de bak. Niks van ‘hoe was jouw vakantie?’, of ‘heb jij nog leuke dingen gedaan?’ Er is een crises gaande ja!

Achteraf was er maar één ding écht verrassend aan het afgelopen voetbalweekend: Messi scoorde níet. Voor de rest ging alles zijn vertrouwde gangetje. Product Koeman is misschien al weer uitgewerkt in Rotterdam. Sluipwesp PSV wachtte net zo lang tot heel voetbalkijkend Nederland in de zondagse siësta was weggezakt, en legde er daarna stiekem twee in. De verbaasde spelers van NEC zagen het ‘s avonds pas bij Studio Sport. Wij ook. FC Twente begint steeds meer op een echte topclub te lijken.

Tien jaar lang wachtte ik op hét telefoontje. Ajax zou zeker bellen. Ik was inmiddels zestien en had me alle basisvaardigheden van een échte Ajacied eigen gemaakt. Ik beheerste de voorzet in volle ren van Søren Lerby tot in perfectie. Een buitenkant voet à la Johan Cruijff gaf ik zo nonchalant mogelijk, terwijl ik wees waar de bal vervolgens heen moest. Het kapsones-loopje van Ruud Krol, het veertig keer per wedstrijd nutteloos op links opkomen van Peter Boeve, het zat er allemaal ingeslepen. Ik was zover.

‘We zijn benieuwd naar je column deze week hoor!’ klonk het maandag uiterst grappig vanuit een groepje PSV-ers. Hoongelach van Eindhovenaren, in hun natuurlijke habitat. Opgeluchte Lampjes, waar ik ze de afgelopen weken toch vooral hoofdschuddend om hun eigen clubje had gezien. De vriendelijke heren vonden het nodig om ondergetekende, Ajacied in hart en vaak ook nieren, het zwaarbevochten gelijkspel in Venlo onder de licht ontstoken neus te wrijven. Andersom mag ik ze ook graag regelmatig kietelen, dus waarom niet? En wat hádden ze gelijk.

Ajax ligt op de rug in het hoge gras. De benen losjes over elkaar, de handen onder het hoofd en een verse grashalm speels tussen de lippen. De zon is weldadig warm en ontspannend. In de blauwe lucht komt af en toe een wit wolkje langs. Kijk, die lijkt op Bobby Haarms! Verderop zweven acht kleine stapelwolken achter één grote aan. Allemaal dezelfde kant op, richting zuiden. Een vliegtuig zet er een rechte streep onder. Alderweirelds mooi.

Dit hoekje internet ontstond ergens in 2005. Uit frustratie, ik geef het toe. Dankzij Danny Blind. Als toenmalige Ajax-coach liet hij zijn ploeg als eerste opdraven in 4-4-2 en het was verschrikkelijk. Het was uit wanhoop en het deed meteen pijn aan de ogen. Het ging lijnrecht in tegen alles wat we bij Ajax graag willen zien. Later deden Henk ten Cate en Martin Jol het nog eens dunnetjes over en we hebben er veel van geleerd. Dát nooit meer. Laat Ajax 4-4-2 spelen en je ligt als echte Ajacied binnen het kwartier te pitten. Wij willen vleugelspel. Avontuur.

Ik zag het na de onverwachte overwinning in Heerenveen al helemaal zitten. Tot aanstaande zondagmiddag heerlijk stuiteren tussen hoop en vrees, vanwege een mogelijk kampioenschap. Onrustig woelende nachten. Overdag regelmatig wegdromen en dan een deinend Museumplein op zondagavond zien. Verjaardagsliedjes uit tienduizenden schorre kelen, voor Frank de Boer. Een plein vol Ajacieden, allemaal dronken van geluk. Eén grote familie. Het leek me geweldig.