Je hoorde er niet bij. Niemand had respect voor je. Je was dat jochie met die veel te dikke brillenglazen en gele hazentanden. Je hoorde nergens bij, je mocht niet meevoetballen op het plein en jij wist nooit waar de geheime hut was. Je was de zoon van het schoolhoofd en een verrader. Zelfs op het kamp van de padvinderij sliep je alleen in een tentje. Met moeite slaagde je voor de mavo en ging van school. Nam contactlenzen en door de beugel waren je tanden alleen nog maar geel. Maar slagen deed je niet in het leven. Op een dag lag  je uitgezakt op de bank in je trieste éénkamerflatje je leven te overdenken. Vierentwintig, nog maagd, geen vrienden, nog steeds hoorde je nergens bij. Op het journaal kwamen de beelden voorbij over een wedstrijd van Ajax in Duitsland: tientallen supporters waren preventief aangehouden. Dat interesseerde je niets, je had niets met voetbal. Je had zelfs een hekel aan die supporters. Want dat waren de jongens uit de buurt. Jij mocht nooit mee naar Ajax. Maar die mooie pakken, die fantastische laarzen. In combinatie met die helmpjes en de knuppels: “Wat zagen ze er goed uit, “dacht je bij jezelf.

……