Tien jaar lang wachtte ik op hét telefoontje. Ajax zou zeker bellen. Ik was inmiddels zestien en had me alle basisvaardigheden van een échte Ajacied eigen gemaakt. Ik beheerste de voorzet in volle ren van Søren Lerby tot in perfectie. Een buitenkant voet à la Johan Cruijff gaf ik zo nonchalant mogelijk, terwijl ik wees waar de bal vervolgens heen moest. Het kapsones-loopje van Ruud Krol, het veertig keer per wedstrijd nutteloos op links opkomen van Peter Boeve, het zat er allemaal ingeslepen. Ik was zover. Ik kon het aan, spelen tussen die prachtige lichtmasten aan de Amsterdamse Middenweg 401. Ze hoefden me alleen nog maar te bellen.

……