“Hij schiet, hij scoort. Doelpunt! Gregory van der Wiel scoort voor Manchester United!”. Het klinkt uit de boxen van de breedbeeldtelevisie van Greg. Van vreugde gooi hij zijn Playstation-controler de lucht in, draait twee rondjes en klapt een keer in zijn handen. Daarna danst hij nog door de kamer. Hij heeft gescoord voor het grote United.

Daar is hij het echt, de vaste rechtsback van één van de beste teams ter wereld. Hij heeft zichzelf in het team gezet. Puur om te kijken hoe het staat, hij en dat shirt. Puur voor wetenschappelijke doeleinden. Voorlopig zit hij nog in Nederland. Het koude, kille, niveauloze Nederland. Daar is hij te groot voor geworden, hij wil naar het buitenland. Maar niet om te voetballen, lijkt me.

Hij riep het een paar weken geleden. Iedereen keek naar hem, hij voelde de druk. Bij Ajax was ‘ie uitgeleerd, alleen het Nederlands Elftal kon hem nog prikkelen. Het rood-witte Ajax-shirt voelde geen eer meer om te dragen. Nee. Greg zit zijn tijd uit bij Ajax. Hij wacht op een transfer naar het beloofde paradijs. Het buitenland.

……