Ik zou ook wel eens wat positiefs willen schrijven, over het wel en wee van ‘s werelds mooiste club. De club waar ik zo van hou en jullie die dit lezen ook, met uitzondering van die enkele zielige kakkerlak die meer bezig is met ons dan met zijn eigen kut-club.

Ajax, onze club, onze onvoorwaardelijke liefde, eeuwigdurend, unieke liefde , uniek maar tegelijkertijd gedeeld door duizenden. En deze grote liefde geven we veel…. liefde. Juist. En vaak meer dan velen van jullie aan jullie meissies geven…

Van zulke echte club)liefde word je vaak zo emotioneel als de neten, wat soms goed is, maar even vaak vreselijk frustrerend is. M’n psycholoog raadt me om die reden ook steeds vaker af om een stukje te schrijven over de leiding van onze mooie club. Dat windt me teveel op, zegt hij. Het klopt ook wel: steeds word ik tot razernij gedreven door hun voortdurende idiote bestuurlijke beslissingen. Vooropgesteld: een goed bestuur heeft eigenlijk nooit bestaan bij Ajax; niets was of is goed genoeg voor onze liefde, maar godverdomme: dit beleid slaat toch wel alles…

……