“Koffie, Mino?”, vraagt Marc. Hij brabbelt iets terug wat leek op cappuccino, terwijl zijn ronde gezicht strak naar zijn smartphone blijft turen. Voor de zekerheid drukt Marc op de knop waar twee koppen op waren afgebeeld. Hij loopt terug naar de tafel met twee dampende Ajax-mokken in de hand, zet ze op tafel en gaat tegenover de zaakwaarnemer zitten.

“Je weet waarom we hier zijn, Mino. We willen Ricardo graag langer aan ons binden. We zien hem als een groot talent voor de toekomst.” Pas nu besluit Mino zijn GSM op te bergen. Hij wurmt het toestel in de zak van zijn te strakke jeans en kijkt Marc voor het eerst vandaag recht in de ogen. “Wij zijn hier om te kijken wat jullie ons te bieden hebben”, klinkt voor het eerst zijn gemaakte Amsterdamse accent. Marc schuift wat ongemakkelijk heen en weer op zijn stoel en noemt een bedrag, waarop de zaakwaarnemer droog vraagt: “Per maand?” Onbewust trekt Overmars een gezicht als dat van een schooljochie wiens nieuwe rugzak lekt door een geknapt pakje Fristi, want hij wist: dit zou niks meer worden.

……