Na in mijn vorige stukje mijn steun en vertrouwen te hebben uitgesproken in die kakkie die momenteel de scepter zwaait bij ons Aller Ajax, is er alweer veel gebeurd:

Van vergenoegzaamd om me heen kijkend, wachten op ’n bevestigend knikje van ’n maat, zo van : “Goed gezien , Gap” na de eerste helft thuis tegen Rostov…., naar met het schaamrood op de kaken de kroeg verlaten terwijl de verwijten van m’n vrienden me om m’n oren vlogen: “Goede trainer he, die vriend van je, die Bosz, die kakkerlak”.

Bijna (dus niet gedaan) heb ik staan meescanderen: “Bosz, rot op” na competitiewedstrijd tegen Willem II, om vervolgens de winst in een onbenullig bekerpotje tegen datzelfde Willen II met een elftal vol youngsters en debutanten en ’n excellerende Ziyech op ’t middenveld, te vieren alsof we de CL hadden gewonnen.

En zo zijn er nog veel meer voorbeelden te noemen van teleurstellingen en daarop volgend opportunisme na ’n wedstrijd waar (toevallig) wel weer iets lukte….

……