Al jaren gaan de verrichtingen van het Nederlands elftal compleet langs me heen. Net als meerdere fanatieke clubsupporters heb ik niet bijster veel met Oranje. Mede dankzij het carnavaleske publiek die, liefst in vol Oranje ornaat gehuld, hossend over de tribunes gaan. Wie kent ze niet, de gelegenheidssupporters die normaal een broertje dood hebben aan voetbal, maar met een EK of WK in ene met een klomp of bos wortelen op hun kop de wedstijdjes kijken. Ook het juichen voor een speler die bij één van onze rivalen speelt is iets wat mij tegen de Ajax borst stuit. Normaal gesproken niet iets waar ik me verder druk om maak, ieder zijn voorkeur tenslotte. De laatste tijd echter betrap ik mezelf erop dat ik met een schuin oog toch de verrichtingen van met name Louis van Gaal aan het volgen ben. Niet omdat ik interesse heb in hoe onze jongens het er in het nationale team vanaf brengen, maar omdat ik liefst heb dat er geen enkele Ajaxied (u leest het goed, met een “X” ja) geselecteerd wordt voor deze poppenkast.  ”Vreemd”, zult u denken, “voor die jongens is het spelen in Oranje vaak een lang gekoesterde wens die uitkomt”.

……